این نسل دوم فورد موستانگ بود که با نام موستانگ II شناخته می‌شد و در دو نسخهٔ کوپه و لیفت‌بک ساخته شد.
کی و کجا ساخته شد؟
موستانگ II در سال ۱۹۷۳ در نمایندگی‌های فورد برای فروش عرضه شد و تولید آن تا سال ۱۹۷۸ ادامه داشت. این خودرو در میشیگان، کالیفرنیا، نیوجرسی و مکزیک تولید شد و بیش از چهار میلیون دستگاه از آن در طی چهار سال به فروش رسید.
چرا موستانگ نسل دو بد است؟
موستانگ نسل دو از یک خودروی اسپرت خوب فاصله داشت اما باید گفت که این خودرو در زمانی به دنیا آمد که اقتصاد آمریکا وضعیت بسیار بد و دشواری داشت. این سال‌ها همزمان بود با ایجاد بحران سوخت در ایالات‌متحده، افزایش نرخ بیمه و ایجاد استانداردهای جدید و سخت‌گیرانهٔ آلایندگی و مقررات ایمنی. به همین دلیل فورد هم ابعاد موستانگ را کاهش داده بود و هم موتورهای بسیار کوچک‌تر و ضعیف‌تری برای آن ارائه کرده بود.
پیشرانهٔ پایهٔ موستانگ II یک واحد چهار سیلندر بود که به معنای واقعی کلمه یک فاجعه بود زیرا این موتور در سال ۱۹۷۴ تنها ۹۰ اسب بخار قدرت داشت. پیشرانهٔ بعدی هم یک نمونهٔ V6 بود که با تنها ۱۷ اسب بخار قدرت بیشتر نسبت به موتور پایه، چندان بهتر نبود؛ اما همه‌چیز بدتر شد زمانی که فورد مبدل کاتالیزوری اجباری را روی موستانگ نصب کرد که قدرت این موتورها را به ترتیب به ۸۳ اسب بخار و ۹۷ اسب بخار کاهش داد. البته خوشبختانه در سال ۱۹۷۶ این دو موتور مورد تجدیدنظر قرار گرفتند و چند اسب بخار به قدرت آن‌ها اضافه شد اما همچنان با قدرت افسانه‌ای نسل اول کیلومترها فاصله داشتند.
البته یک موتور V8 هم برای موستانگ II در نظر گرفته بود اما این موتور هم در سال ۱۹۷۴ و در مدل مک وان تنها ۱۰۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد! آن‌هم درحالی‌که موستانگ مک وان نسل اول در سال ۱۹۷۱ با ۳۷۵ اسب بخار قدرت خیابان‌ها را به آتش می‌کشید. فورد اما برای افزایش جذابیت موستانگ II در سال ۱۹۷۸ نسخه‌ای خاص از آن‌را با نام کینگ کبرا معرفی کرد که مجهز به یک پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 بود اما این نسخه هم تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت داشت.
از سوی دیگر، ساخت موستانگ نسل دو بر روی مدل ارزان‌قیمت و پینتو هم هرگز ایدهٔ خوبی نبود. علاوه بر این، پینتو به دلیل مکان نامناسب نصب باک سوخت که در تصادفات از عقب منجر به چندین مورد انفجار و آتش‌سوزی شده بود، بسیار بدنام بود؛ بنابراین درحالی‌که موستانگ II و پینتو در بسیاری از اجزا با یکدیگر تفاوت داشتند اما مخزن سوخت موستانگ همانند پینتو بود و در همان‌جا نصب شده بود.
فورد در نسل دوم موستانگ یک ماسل کار کوچک‌تر، هوشمندانه‌تر و کم‌مصرف‌تر را تولید کرده بود اما حقیقت این بود که طرفداران موستانگ خواهان یک ماسل کار V8 واقعی بودند چراکه موستانگ همواره با عملکرد و سرعت بالا شناخته می‌شد نه به‌عنوان خودرویی دوست دار محیط‌زیست و کم‌مصرف؛ اما این‌ها تمامی معایب موستانگ II نبودند. طراحی احمقانه، کیفیت ساخت بد، طراحی داخلی سؤال‌برانگیز و… همگی از ایرادات نسل دوم فورد موستانگ بودند ولی ما بدگویی از این خودرو را در همین‌جا متوقف می‌کنیم چراکه موستانگ II فروش بسیار مناسبی داشت و نام موستانگ را زنده نگه داشت.
همه با این نظریه موافق نیستند
هرگز نمی‌توان انکار کرد که موستانگ II به‌هیچ‌عنوان خودرویی مناسب و در شان نام پرافتخار و افسانه‌ای موستانگ نبود. همچنین این ماشین با پیشرانه‌های کم‌توان و ناامیدکننده، تعلیق نامناسب، کیفیت پایین و ایمنی ضعیف هرگز برای رانندگی خودروی لذت بخشی نبود؛ اما موستانگ II تأثیر مهم و بزرگی در تاریخ این ماسل کار آمریکایی داشت چراکه موجب شد موستانگ هرچند ضعیف و ناتوان اما همچنان به حیات خود ادامه دهد. موستانگ II از اینکه این خودرو هم مانند بسیاری از نام‌های پرافتخار آمریکایی مانند AMC جاولین، پلیموث باراکودا، پونتیاک GTO و… به تاریخ بپیوندد جلوگیری کرد.
