استانداردهای آلایندگی اروپا میزان بیشینهٔ مجاز برای انتشار گازهای آلایندهٔ خودروهای نو که در کشورهای اتحادیه اروپا فروخته می‌شوند را، تعریف می‌کند. این استاندارد، انتشار اکسیدهای نیتروژن (NOx)، هیدروکربن‌ها (THC)، هیدروکربن‌های بدون متان (NMHC)، مونوکسید کربن (CO) و ذرات معلق (PM) را در بردارد.

استاندارد بودن یک موتور با تست موتور در یک چرخه آزمون معین، بررسی می‌شود. موتورهایی که با این استاندارد مطابقت نداشته باشند قابل فروش در اروپا نیستند.

هیچ اجباری برای به کارگیری یک تکنولوژی خاص وجود ندارد؛ اگرچه برای تعیین استاندارد، قابلیت‌های تکنولوژی‌هایی که در دسترس هستند در نظر گرفته می‌شود. مدل‌های کاملاً جدید تکنولوژی باید آخرین استانداردها را رعایت کنند، اما با ایجاد یک تغییر اندک در یک تکنولوژی که در حال تولید است هم خودرو می‌تواند با همان استاندارد قبلی کار کند.

مراحل عبارتند از استانداردهای سوخت یورو ۱، یورو ۲، یورو ۳، یورو ۴ و یورو ۵ برای خودروهای سبک. برای خودروهای سنگین به جای عدد ازشماره‌های رومی استفاده می‌شود (یورو I، یورو II و غیره(.

خلاصه‌ای از استانداردها، زمان اجرا در اتحادیه اروپا و وسایل نقلیهٔ هدف در ادامه می‌آیند:

یورو ۱ (۱۹۹۳) برای خودروهای سواری و تراکتورهای سبک
یورو ۲ (۱۹۹۶) برایموتور سیکلت
یورو ۳ (۲۰۰۰) برای موتور سیکلت
یورو ۴ (۲۰۰۵) برای همهٔوسایل نقلیه
یورو ۵ (۲۰۰۸/۹) برای وسایل نقلیه مسافری وتجاری سبک
یورو ۶ (۲۰۱۴) برای وسایل نقلیه مسافری وتجاری سبک

در زمینه سوخت‌ها، سوخت های زیستی (biofuel) سال ۲۰۰۱ می‌گوید 5.57% سوخت فسیلی باید به تا پایان سال ۲۰۱۰ با ‌سوخت زیست جایگزین شود.

اما استانداردهای جدید برای خودروهای قبلی اعمال نمی‌شود.