تست ارزیابی ضربه از جلو یکی از تست‌هایی است که توسط کمیته ایمنی خودروهای پیشرفته اروپایی جهت ارزیابی به عنوان مبنا تعیین گردیده است. در این تست با شبیه سازی مدلی، تصادف‌هایی که از ناحیه جلو صورت می‌گیرد، بررسی می‌شود. چرا که این نوع از تصادفات شایع‌ترین حوادث جاده ای اند که آسیب‌های جدی و مرگباری را به دنبال دارند.
در شبیه سازی این مدل، خودرو با سرعتی که بر اساس استانداردها تعیین شده ( 64 کیلومتر بر ساعت) t به یک بلوک ثابت آلومینیومی قابل انعطاف که نقش خودروی دیگر را دارد، برخورد می‌کند. این تست تنها به منظور ارزیابی توانایی خودرو در زنده نگه داشتن سرنشینان صورت می‌گیرد و به بررسی میزان درد و آسیب‌های جزیی که تهدید کنندهٔ حیات هستند، نمی‌پردازد.
عمده آسیب‌های کشندهٔ سرنشینان بزرگسال در این دسته از تصادفات ناشی از برخورد آن‌ها با قطعات کابین می‌باشد. همان طور که می‌دانید هر جسم در حال حرکتی دارای اینرسی است. حتی اگر خودرو به دلیل تصادف متوقف شده باشد متوقف کردن جسم یا همان نیروی اینرسی نیازمند نیرویی است که در یک بازهٔ زمانی بر جسم اعمال شود. کاری که سیستم‌های مکمل مانند ایربگ ها انجام می‌دهند این است که با کمترین صدمه سرعت جسم را کم کرده و به صفر می‌رسانند (البته در مدت زمانی بسیار کوتاه تر از یک چشم برهم زدن). در نتیجه سعی می‌شود با قرار دادن تمهیداتی شدت آسیب ناشی از برخورد سرنشینان در فضای کابین را به حداقل برسانند.
یکی از مهمترین امکاناتی که یک خودرو برای جلوگیری از این حوادث باید داشته باشد، کیسه هوای نصب شده در قسمت فرمان خودرو می‌باشد که با محدود کردن سرنشین به پایداری سر، گردن و جلوگیری از آسیب آن‌ها کمک می‌کند. به منظور کاهش نیروهای وارده ناشی از کاهش سرعت ناگهانی – deceleration forces و کاهش نیروهای انتقال یافته به قفسهٔ سینه که منجر به شکستگی دنده‌ها و آسیب قلبی و ریوی کشنده ناشی از آن می‌شود، وجود کیسه هوا و کمربند ایمنی به طور همزمان لازم است.
البته فاصله راننده تا کیسهٔ هوا فاکتور بسیار مهمی در ایمنی آن خواهد بود. به طوری که همواره به رانندگان خودروها توصیه می‌شود که فاصلهٔ استاندارد و مطمئنی را تا فرمان داشته باشند و در غیر این صورت حتماً کلید قطع دستی کیسه هوا را در خودرو قرار دهند. هر چند اکثر رانندگان درک درستی از فاصلهٔ خودرو تا فرمان نداشته و به همین دلیل اشتباهاتی را در این زمینه مرتکب می‌شوند.
در همین راستا مطالعه ای از طرف مرکز بررسی و تحلیل خطر در هاروارد انجام گرفته که در این تحقیق، هدف بررسی میزان اشتباه راننده در تخمین فاصلهٔ خود تا فرمان بود، فاصلهٔ مرکز فرمان تا برآمدگی بینی راننده در هزار راننده ثبت گردید. اندازه استاندارد تعریف شده برای این فاصله 12 اینچ ( 30.5 سانتی متر) است. نتایج حاصله از این قرار بود: از بین رانندگان، 234 نفر (اکثراً خانم‌ها) گمان می‌کردند که در فاصله 12 اینچ قرار دارند. که تنها 22 نفر ( 19 زن و 3 مرد) واقعاً در این فاصله قرار داشتند. پس راننده ای که فکر می‌کند در فاصلهٔ نزدیک‌تری از حد استاندارد به فرمان قرار دارد (در حالی که فاصله‌اش استاندارد بوده) کیسه هوا را غیرفعال می‌کند و یا بلعکس. که در دو حالت اشکال به وجود خواهد آمد.
نکتهٔ دیگر این که در اکثر خودروهای تولید شده، سیستم مهاری فوق نمی‌توانند از آسیب‌های وارده به اندام تحتانی از جمله زانوها جلوگیری کنند، و در موارد شدید با انتقال نیرو به نواحی فوقانی تر منجر به آسیب‌های جدی‌تر و گاه جبران ناپذیر در محدوده مفاصل و عروق حیاتی ناحیه لگن می‌شود.
در طراحی خودروهای امروزه، امکان جلوگیری از آسیب اندام تحتانی ناشی از برخورد وجود ندارد؛ لذا در صنعت خودروسازی سعی بر آن است، تا با طراحی‌های جدید بتوان از ایجاد این نوع حوادث جلوگیری کرد.
